Category: Other

ช่วงนี้ที่ญี่ปุ่น มีข่าวผู้นำประเทศญี่ปุ่น นายกฯชินโสะ อาเบะ ป่วยจนต้องเข้ารับการตรวจรักษาในโรงพยาบาลอย่างต่อเนื่อง ทั้งนี้ยังไม่มีการระบุถึงสาเหตุหรืออาการป่วย มีแค่เพียงแต่การคาดเดากันไปต่างๆนา ทำให้นึกถึงคำกล่าวไทยที่ว่า “อโรคยา ปรมาลาภา” ความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ หากเลือกได้จริง เชื่อว่าใครๆก็อยากจะปราศจากโรคภัยด้วยกันทั้งนั้น แต่ในสถานการณ์โลกที่แสนหนักหน่วงในปัจจุบันนี้ แม้แต่นายกฯของญี่ปุ่น ยังถึงกับล้มหมอนนอนเสื่อได้ ปีนี้ถ้าจะให้พูดกันตามตรง ถือเป็นปีที่หนักหน่วงสำหรับประเทศญี่ปุ่นอีกปีหนึ่งก็อาจจะเรียกได้ไม่ผิดนัก   แน่นอนว่า โควิด คือสาเหตุหลัก ในขณะที่ทั่วโลกก็โดนเล่นงานโดยพิษโควิดนี้ ไม่มีเว้น แต่ญี่ปุ่นนั้น อาจจะน่าเห็นใจมากกกว่าสักหน่อย เพราะจริงๆแล้ว ปีนี้ถ้าไม่มีเรื่องโควิดเข้ามา ประเทศญี่ปุ่นจะได้เป็นเจ้าภาพจัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิก มหกรรมกีฬาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของ โลก และญี่ปุ่นก็รอคอยโอกาสในการได้จัดกีฬาโอลิมปิกมายาวนาน นับตั้งแต่การจัดการแข่งขันโอลิมปิก ฤดูร้อน ทั้งสุดท้ายในปี 1964   ในขณะที่ทุกภาคส่วนของญี่ปุ่นได้เตรียมการ เตรียมความพร้อมเพื่อการนี้ และหมายมาดคาดหวังว่าปี 2020 จะเป็นอีกปีที่ญี่ปุ่นได้โชว์ ศักยภาพให้ชาวโลกประจักษ์ และสามารถเร่งเครื่องเศรษฐกิจจากเม็ดเงินที่จะไหลเวียนมาจากผู้ชมที่เข้าร่วมจากนานาประเทศทั่วโลก   แต่คนคำนวณบางครั้งก็ไม่สู้ฟ้าลิขิต ไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตามที่ทำให้เกิดการระบาดของโควิดขึ้นนั้น ได้ทำให้กีฬาโอลิมปิกในปีนี้ล้มไม่เป็นท่า ต้องเลื่อนการจัดการแข่งขันไปในปีหน้า ซึ่งสุดท้ายก็ยังไม่มีใครสามารถพูดได้อย่างเต็มปากว่า ในปีหน้าจะมีการจัดการแข่งขันกีฬาโอลิมปิกร้อยเปอร์เซ็นต์หรือไม่   ในญี่ปุ่นทั้งเรื่องเศรษฐกิจที่ทรุดฮวบ และการระบาดของโควิดที่ยังดูเหมือนว่าตัวเลขผู้ติดเชื้อในญี่ปุ่น ยังไม่มีแนวโน้มลดลง　เฉพาะโตเกียวที่เดียว…

ญี่ปุ่นมีคำกล่าวหนึ่งที่ว่า 冷たい石でも3年座っていたら暖かくなるでしょう “If you persevere, you will eventually succeed” แปลเป็นไทยก็คือ ถ้าคุณอดทนทำอะไรได้นานพอ สุดท้ายแล้วก็คุณก็จะประสบความสำเร็จในสิ่งนั้น เช่นเดียวกับหิน แม้ในตอนแรก หินนั้นจะเย็นยะเยือกเฉียบเพียงใดก็ตาม แต่หากคุณนั่งบนหินนั้นไปสักสามปี สุดท้ายแล้ว แม้แต่หินที่เย็นก็จะกลายเป็นหินที่อุ่นขึ้นได้ หากเทียบกับสุภาษิตไทย ก็อาจจะคล้ายๆกับ “ความพยายามอยุ่ที่ไหน ความสำเร็จอยู่ที่นั่น” หรือ “น้ำหยดบนหิน ทุกวันหินยังกร่อน”   แล้วทำไมถึงต้อง 3 ปี คำตอบคือ การที่เราจะเรียนรู้สิ่งใดสิ่งหนึ่งได้ผลสัมฤทธิ์ดีนั้น คุณจำเป็นต้องให้เวลากับสิ่งๆนั้น ในหนึ่งปีแรกนั้น เราอาจจะได้เรียนรู้ความรู้พื้นฐานในสิ่งนั้นทั้งหมด และในปีที่สองถัดมา องค์รวมความรู้ที่เราสะสมไว้ก็จะเริ่มออกดอกออกผล เราสามารถนำความรู้มาใช้งานได้อย่างดีมากขึ้น และในปีที่สาม ผู้เขียนมองว่า เป็นปีหัวเลี้ยวหัวต่อ ระหว่างการเลือกในสิ่งที่เรารู้อยู่แล้ว และจะพัฒนาไปให้ดียิ่งๆขึ้น หรือ เราอาจจะพบว่า สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ไม่ใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆ และสุดท้าย เราอาจจะล้มเลิก หรือเบนเข็มไปในทิศทางอื่น   ดังนั้น ในช่วงเวลาสามปี จึงเป็นช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ ลองผิดลองถูก และท้าทายความสามารถตัวเอง หากสุดท้ายแล้ว…

“โตขึ้นอยากเป็นอะไร” คำถามที่ครั้งหนึ่งในสมัยเด็ก ผู้เขียนเคยตอบตามแพทเทิร์นเดิมๆ “หมอ วิศวะ” แต่ลึกๆแล้ว ผู้เขียน “โตมาแบบที่ไม่รู้ว่าตนเองชอบหรืออยากจะเป็นอะไร” ย้อนไปในยุคสมัยที่ผู้เขียนเป็นเด็กนักเรียน ไปโรงเรียนจันทร์ ถึง ศุกร์ เริ่มเรียนตั้งแต่ 8 โมงครึ่ง เลิกเรียนสี่ถึงห้าโมงเย็น โดยประมาณ เร็วหน่อยก็เลิกเรียนสามโมงครึ่ง แต่นับว่าเป็นส่วนน้อย รวมเวลาพักหนึ่งชั่วโมง ที่เหลือก็เป็นชั่วโมงเรียนประมาณวันละ 6-7 คาบ ซึ่งยังไม่นับรวมเวลาหลังเลิกเรียน ที่เด็กไทยส่วนใหญ่ มักจะมีเรียนพิเศษต่อ หรือเรียนเสริมเพิ่มเติมพิเศษอื่นใด   แต่ถึงช่วงชีวิตในวัยเรียน ในแต่ละวันเราจะหมดไปกับชั่วโมงเรียนในห้องเรียนถึงวันละ 6-7 ชั่วโมง คำถามคือ คุณภาพของการเรียนที่ เราได้รับ “เหมาะสมเพียงพอแค่ไหน ที่จะทำให้เด็กไทย เติบโตขึ้นมาเป็นผู้ใหญ่ที่ไม่ใช่พร้อมแค่ไอคิวสติปัญญา แต่ยังรวมถึงความพร้อมทาง วุฒิภาวะทางอารมณ์ ตรรกะการประมวลผล การคิดวิเคราะห์ นำองค์ความรู้ทางทฤษฎีตามตำรา ไปปรับใช้จริงๆ ในชีวิต”   คำถามนี้ดังหนักแน่นขึ้น เมื่อผู้เขียนผ่านพ้นวัยเรียน เป็นผู้ใหญ่เต็มตัว และผ่านประสบการณ์ในชีวิตมาระดับหนึ่ง    ในวัยมัธยมปลาย ผู้เขียนเรียนในสายวิทย์-คณิต ตามที่พ่อแม่แนะให้เรียน ซึ่งถามว่าเรียนได้ไหม…

 คุณเคยลอกข้อสอบไหม❓ เชื่อว่าทุกคนคงจะมีคำตอบในใจกันแล้ว ผู้เขียนไม่ได้จะตัดสินใจเรื่องการลอกข้อสอบ แต่ผู้เขียนจะมาแชร์เรื่องราวหนึ่งในวัยเด็กกับผู้อ่าน เพื่ออาจจะเป็นข้อคิดเล็กๆน้อยๆกลับไปฝากท่านผู้อ่าน เหตุเกิดในวันเด็ก สมัยเป็นเด็กเล็กมาก ตอนนั้นอยู่ระดับชั้นอนุบาล 1 หรือ2 ก็จำไม่ค่อยชัดเจนแล้วนั้น ในขณะที่ความทรงจำในวัยเด็กขนาดนั้นค่อนข้างเลือนลางแต่สิ่งที่ผู้เขียนจำไม่ได้ ไม่เคยลืมเลย คือ ผู้เขียนถูกกล่าวโทษว่า “ลอกข้อสอบเพื่อน” ภาพจำในสมองที่ชัดเจนคือ วันนั้นเป็นวันสอบอะไรสักอย่าง โต๊ะของนักเรียนอนุบาลแต่ละคนถูกแยกห่างจากกัน จังหวะที่ เด็กคนหนึ่งกำลังนั่งมองเหม่อ ใบหน้าก็หันไปมองด้านข้างเรื่อยๆ แต่สสายตาไม่ได้เพ่งไปที่ กระดาษข้อสอบแต่อย่างใด และคงประจวบกับเป็นระยะโต๊ะของเพื่อนอนุบาลคนอื่น และแบบนั้นเอง ที่ทำให้เด็กอนุบาลคนนั้นถูกครูตำหนิว่า “ลอกข้อสอบ”   ลอกข้อสอบคืออะไร เด็กอายุเท่านั้นยังไม่เข้าใจความหมายจริงๆเลยด้วยซ้ำว่า ทำไมต้องลอกข้อสอบ เด็กอายุแค่ 4-5ขวบ มีความจำเป็นอะไรต้องลอกข้อสอบหรือ เพื่อให้ได้เกรดดีๆ มีหน้ามีตาในสังคมหรือ แค่เพียงเด็กที่ยังไม่เข้าใจถ่องแท้ว่า เวลาสอบไม่ควรหันมองรอบข้าง ไม่ได้หมายว่า เด็กคนนั้นจะมีเจตนาลอกข้อสอบแต่อย่างใด และโดยไม่ฟังคำอธิบายของเด็กคนนั้น คุณครูอนุบาลคนนั้น ได้เรียกพบผู้ปกครองและแจ้งว่า ลูกคุณลอกข้อสอบนะ ภาพความทรงจำหลังจากนั้น ช่างเบาบางเลือนลางนัก ผู้เขียนเองก็จำไม่ได้แจ่มชัดนัก แต่ผู้เป็นแม่ ไม่ได้ตำหนิหรือว่ากล่าวโทษใดๆเมื่อฟังคำอธิบายที่ออกจากปาก ลูกตัวน้อยที่ค่อนข้างยังตกใจและสับสนว่าตนเองทำอะไรผิด “หนูแค่มองไปข้างๆ ตาไม่ได้ดูกระดาษ(ข้อสอบของคนอื่น)เลย”   เมื่อผลสอบครั้งนั้นออก…